Orkiestra Filharmonii Opolskiej
Joanna Kędzior – sopran
Maciej Kułakowski – wiolonczela
Przemysław Neumann – dyrygent

W programie:
Witold Maliszewski – Królewna Basia na sopran i orkiestrę op. 33 (18’)
Witold Maliszewski – Suita na wiolonczelę i orkiestrę op. 20 (14′)
Gustav Mahler – IV Symfonia G-dur (58’)

Częsta obecność dzieł Witolda Maliszewskiego (od narodzin którego w lipcu 2023 roku minęło dokładnie 150 lat) w repertuarze Filharmonii Opolskiej nie jest dziełem przypadku – to naturalna kontynuacja cyklu Polska muzyka zapomniana. Dzięki pracy wielu zaangażowanych (między innymi dyrektora Przemysława Neumanna, edytorów materiałów nutowych, muzyków i reżyserów dźwięku) w dorobku Orkiestry znajduje się trzypłytowy album prezentujący symfoniczne kompozycje Maliszewskiego, a w przygotowaniu jest już kolejna płyta, tym razem z utworami koncertowymi.

Spotkanie z twórczością autora Uwertury radosnej  rozpoczną słowa: ,,W starym zamczysku na wielkiej górze mieszka królewna bogata”. Mowa tu o tytułowej Królewnie Basi, która w tekście Janiny Gillowej – pomimo posiadanego majątku i piękna otaczającej ją przyrody – ,,smutna jest i żałosna”. Maliszewski do słów tej opowieści skomponował temat, na którym opiera się osiem następujących po nim wariacji. Wykorzystuje bogatą paletę stylów i charakterów, od rytmicznego scherzino przez kontrastujące kołysankę i romance, taneczne mazurek i walc, aż po żwawy i radosny finał, w którym Królewna Basia odnajduje wreszcie swoje szczęście.

Część dzieł polskiego kompozytora została zauważona i doceniona także poza zwykłymi miejscami jego działalności. Zalicza się do nich Suita na wiolonczelę i orkiestrę, która (w późniejszej wersji z towarzyszeniem fortepianu) uzyskała II nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. A. de Smitha w Paryżu (1923). W trzech częściach subtelne brzmienie wiolonczeli wybija się ponad orkiestrowe tło tworząc spójną całość.

Na zakończenie mury Filharmonii wypełnią się dźwiękami IV Symfonii Gustava Mahlera. Jest ona wyjątkiem wśród dzieł symfonicznych tego autora, słynących z monumentalnych rozmiarów (aparatowych i czasowych) oraz skomplikowanych konstrukcji. W Czwartej Mahler nie tylko ogranicza skład orkiestry (brak w niej nawet puzonów) i formalne założenia, lecz porusza się także w obrębie bardziej przystępnej dla odbiorcy przestrzeni koncepcyjnej. Po wycieczkach w stronę filozofii i metafizyki twórca wybiera bardziej realistyczny grunt. Poetycki program Symfonii można – w myśl intencji kompozytora – streścić jako humorystyczno-idylliczne przeciwstawienie ,,tego i tamtego świata”, ale bardziej w formie ludowych wyobrażeń, aniżeli wzniosłych medytacji.